Nile Rodgers – de architect van Bowies poptriomf

Toen David Bowie begin jaren tachtig opnieuw wilde transformeren, zocht hij iemand die zowel een feilloos gevoel voor groove als voor grote pophooks had. Die persoon was Nile Rodgers, mede-oprichter van Chic en meester in het combineren van funk, disco en strakke popproductie. Hun samenwerking leverde een van Bowies grootste commerciële triomfen op: Let’s Dance.

Bowie benadert Rodgers met een reeks ruwe demo’s – meer folkachtig, kleiner in opzet. Rodgers hoort meteen dat er iets groters in schuilgaat. Hij herstructureert de songs, verscherpt de ritmesectie en bouwt ze om tot dansbare, radiovriendelijke maar toch geloofwaardige popnummers. De titeltrack “Let’s Dance” is daarvan het bekendste voorbeeld: een strakke groove, een duidelijke spanningsboog en een onweerstaanbare hook.

Nile Rodgers brengt niet alleen zijn ervaring als producer mee, maar ook een scherp instinct voor timing. Begin jaren tachtig verschuift het muzikale landschap; disco is officieel “dood” verklaard, maar de behoefte aan dansbare pop is nog lang niet verdwenen. Rodgers weet precies hoe hij dat gat kan vullen. Met Bowie als charismatisch middelpunt ontstaat een geluid dat zowel MTV-klaar als artistiek overtuigend is.

Belangrijk is dat Rodgers Bowie niet probeert te veranderen in een ander type artiest, maar eerder een nieuwe lichtval op hem zet. De combinatie van Bowies stem, zijn gevoel voor stijl en Rodgers’ glasheldere productie zorgt ervoor dat Let’s Dance wereldwijd aanslaat. De singles “Let’s Dance”, “China Girl” en “Modern Love” worden vaste waarden op radio en tv, en openen Bowie voor een totaal nieuw, mainstream publiek.

Tegelijkertijd blijft er onder het oppervlak een zekere spanning: Bowie voelt zich niet altijd even comfortabel in zijn rol als megaster, terwijl Rodgers gewend is om hits te bouwen. Juist die spanning maakt de samenwerking interessant. Het is een moment in Bowies carrière waarop kunst en commercie elkaar openlijk ontmoeten – met Rodgers als briljante navigator.

Nile Rodgers en David Bowie werkten later nog opnieuw samen, onder meer tijdens de voorbereidingen voor andere projecten. Maar het is vooral de Let’s Dance-periode die in het collectieve geheugen gegrift staat. Rodgers gaf Bowie een nieuw gezicht voor de jaren tachtig: kleurrijk, dansbaar, strak, maar nog steeds onmiskenbaar Bowie.