Mick Ronson – de gitaarziel van Ziggy Stardust

Mick Ronson was veel meer dan “de gitarist van Bowie”. Hij was de sonische motor van de Ziggy Stardust-periode, de man die glamrock zijn rauwe rand en melodische elegantie gaf. Waar Bowie het buitenaardse personage en de visie bracht, gaf Ronson die visie kracht, volume en emotie. Samen vormden ze één van de meest iconische duo’s uit de rockgeschiedenis.

Ronson sluit zich begin jaren zeventig aan bij Bowie en maakt al snel een onuitwisbare indruk. Op The Man Who Sold the World hoor je zijn eerste stevige stempel: zwaardere gitaren, donkere accenten en een intensere rockbenadering. Maar het is met Hunky Dory en vooral The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars dat zijn rol volledig tot ontwikkeling komt. Ronson schrijft niet alleen gitaarpartijen, maar ook rijke strijkarrangementen, bijvoorbeeld voor “Life on Mars?” en “Moonage Daydream”. Hij weeft klassieke elegantie subtiel door Bowies glamrock-visie heen.

Live wordt hun chemie legendarisch. Terwijl Bowie als Ziggy de grens tussen theater, gender en rock ’n’ roll oprekt, staat Ronson naast hem als solide, charismatische tegenhanger. Zijn gitaarsound is krachtig maar melodieus, vol expressieve bends en scherpe accenten. De beelden van Bowie en Ronson samen op het podium – dicht tegen elkaar aan, gedeelde microfoon, gedeelde energie – zijn iconische momenten in de rockgeschiedenis.

Na het einde van de Ziggy-periode gaan hun wegen uit elkaar, maar de impact van Ronson blijft hoorbaar en voelbaar. Hij werkt als producer en muzikant met onder meer Lou Reed, Mott the Hoople, Bob Dylan en later zelfs met artiesten uit de alternative scene. Toch keren zowel fans als historici steeds terug naar die intense, relatief korte periode aan de zijde van Bowie, waarin Ronson mee de blauwdruk schreef voor glamrock.

Bowie sprak later vol liefde en dankbaarheid over Ronson. Hij benadrukte hoe belangrijk Mick was voor het succes van Ziggy en hoe zijn arrangementen en gitaarwerk veel songs naar een hoger niveau tilden. Waar Bowie vaak van gedaante veranderde, bleef Ronson in de herinnering de vaste, vurige metgezel die Ziggy’s universum geloofwaardig en tastbaar maakte.

Mick Ronson overleed in 1993, veel te vroeg, maar zijn klank leeft voort. Iedere keer dat “Starman”, “Moonage Daydream” of “Hang On to Yourself” op volle kracht uit de speakers knalt, hoor je niet alleen Bowie, maar ook de ziel van Mick Ronson. Zijn spel is onderdeel van Bowies DNA geworden – en daarmee van de soundtrack van een hele generatie.